Voor veel ouderen wordt het openbaar vervoer onbereikbaar en leidt het huidige rendementsdenken vooral tot verdere verschraling. Vraag-gestuurd openbaar vervoer kan dat doorbreken, maar die omslag in denken heeft vertraging.

In het verleden bestonden er regelingen die het mogelijk maakten dat mensen eerder konden stoppen met werken. Die regelingen waren er niet zonder reden. Veelal kwamen ze voort uit lichamelijke of geestelijke ongemakken waar veel oudere werknemers mee kampten. Nu van mensen verwacht wordt dat ze langer door werken is de vraag wat er is veranderd in de werkomstandigheden waardoor dit nu kennelijk wel kan. 

Er is een toename van daklozen. Ook van oudere daklozen. De opvang van daklozen kost geld en levert veel discussie op in wijken waar dit wordt gerealiseerd. Daarom is het merkwaardig, dat er niet op een meer creatieve manier wordt omgegaan met huisvesting en dus ook met antikraak.

Vergrijzing wordt als verschijnsel wel gesignaleerd, maar het gaat om meer dan vergrijzing alleen, en niet alleen hoe de huidige ouderen daarop reageren maar elke leeftijdsgroep.

Overheden zetten een stap in de goede richting als ze het mensen makkelijker maken om initiatieven te ontplooien. Een inwonersvriendelijke benadering die ruimte biedt en grenzen stelt en niet vooral beperkingen oplegt. Dat geldt niet alleen voor de overheid. Ook voor maatschappelijke organisaties, instellingen en bedrijven is een leeftijdsbewuste klantvriendelijkheid gewenst en op zijn plaats.

Uit cijfers van het Ministerie van Veiligheid en Justitie blijkt dat er steeds meer ouderen in de gevangenis belanden. Het schijnt zelfs een nieuwe trend: ouderen met weinig geld kiezen eerder voor een verblijf in de gevangenis (met kost en inwoning) dan dat ze hun openstaande verkeersboetes betalen. De bekende Friese advocaat Wim Anker pleit voor een Seniorenvleugel in gevangenissen. Dat klinkt gek, maar niet onlogisch. Het hoeft niet zo te zijn dat het verblijf in een gevangenis voor ouderen extra aantrekkelijk wordt gemaakt. Rekening houden met specifieke kenmerken is wat anders. Dat geldt in de bak net zo goed als er buiten!

De uitstraling van vrijwel elke winkel is gericht op jongeren. Het zijn de kleuren, maten, muziek op straat, het personeel en het assortiment. Ouderen mogen dan gemiddeld minder uitgeven aan kleding en schoeisel, ze worden ook nauwelijks op ideeën gebracht of uitgenodigd door de middenstand. Hoe is het toch mogelijk dat het assortiment niet wordt aangepast? Andere verlichting, andere muziek, ouder personeel en meer ruimte in paskamers kan drempelverlagend werken. Om het over de echte drempels nog maar niet te hebben. Wat jammer voor een belangrijke en groter wordende groep klanten. Maar ook wat jammer voor de middenstand, voor het straatbeeld en onze economie!