Als het om inkomensverschillen gaat en verschil in rijkdom worden vaak jongeren tegen ouderen afgezet en omgekeerd. De stelling wordt dan geponeerd, dat “de jongeren” zouden opdraaien voor bijvoorbeeld de pensioenen van “de ouderen”. Of dat de huidige pensioenaanspraken van ouderen “hun geld” tot gevolg zou hebben dat jongeren later minder rechten hebben.

Het is beter om vergelijkingen te maken tussen een groep ouderen in het verleden, heden en toekomst. Je vergelijkt dan ouderen van nu met jongeren van vroeger. En je vergelijkt jongeren van nu met ouderen van later. Zo ook voor jongeren.

De levensloop van huidige ouderen vergelijken met de verwachte levensloop van huidige jongeren kent de nodige beperkingen en misvormingen.

Laptop en Tablet hebben me niet van mijn gewoonte afgebracht om bij terugkomst van vakantie alle kranten te lezen die in de vakantieperiode door de bus zijn gevallen. Het digitale nieuws gaat sneller en je kunt het laatste nieuws volgen waar ter wereld je ook bent, dat wel. Maar in een krant staat meer.

Uit het oog wordt verloren welke gevolgen het langer zelfstandig moeten blijven wonen en het eetpatroon van ouderen uiteindelijk heeft. In ziekenhuizen, verpleeghuizen en verzorgingshuizen wordt rekening gehouden met wat mensen nodig hebben. Maar hoe gaan zelfstandig wonende ouderen hiermee om?

Voor veel ouderen wordt het openbaar vervoer onbereikbaar en leidt het huidige rendementsdenken vooral tot verdere verschraling. Vraag-gestuurd openbaar vervoer kan dat doorbreken, maar die omslag in denken heeft vertraging.

In het verleden bestonden er regelingen die het mogelijk maakten dat mensen eerder konden stoppen met werken. Die regelingen waren er niet zonder reden. Veelal kwamen ze voort uit lichamelijke of geestelijke ongemakken waar veel oudere werknemers mee kampten. Nu van mensen verwacht wordt dat ze langer door werken is de vraag wat er is veranderd in de werkomstandigheden waardoor dit nu kennelijk wel kan. 

Er is een toename van daklozen. Ook van oudere daklozen. De opvang van daklozen kost geld en levert veel discussie op in wijken waar dit wordt gerealiseerd. Daarom is het merkwaardig, dat er niet op een meer creatieve manier wordt omgegaan met huisvesting en dus ook met antikraak.